Eerste Wiebelige Woensdag

Zwolse met oogafwijking organiseert eerste Wiebelige Woensdag: ‘Het is niks raars’
Werkloos door wiebelige ogen, meent Roelie Kamminga (51). De Zwolse lijdt aan de oogafwijking nystagmus. Haar ogen deinen van links naar rechts. Ze is de initiatiefnemer van de eerste Wiebelige Woensdag. Met deze landelijke dag hoopt ze vooroordelen weg te nemen. “Schrik niet als iemand een beperking heeft.” Ingewikkelde naam zeg. Wat houdt de afwijking precies in? “Klopt, ik zeg ook liever dat ik wiebelige ogen heb. Mijn ogen bewegen heen en weer, zonder dat ik daar controle over heb. Maar het beeld dat ik zie, beweegt niet, tenzij ik heel moe ben. Mijn hersenen corrigeren het. Alleen kan ik niet focussen en zie ik geen diepte. Met mijn rechteroog zie ik 10 procent. In totaal zie ik ongeveer 60 procent.” Levert dat wel eens onhandige situaties op? “Nou, in de discotheek heb ik een keer een tafeltje gemist. Het is daar behoorlijk donker. Er stond zo’n lage bijzettafel. Daar liep ik zo overheen. Achteraf is het vaak hilarisch. Op het moment zelf voel ik me er weleens ongemakkelijk bij. Als ik ergens heenga, heb ik het liefst dat mijn man voorop loopt. Dan kan ik zien hoe hij stapt. Ik kom ook altijd extra vroeg bij een afspraak. In de kroeg moeten vriendinnen mij bijvoorbeeld zoeken, in plaats van andersom. Het is namelijk een ramp om zelf te kijken waar iedereen zit.”

Is er iets te doen aan deze oogafwijking?
“Nee, de artsen hebben geen idee wat de oorzaak is. In mijn familie ben ik de enige die dit heeft. Het is bij mij aangeboren. Bij mijn geboorte zeiden de dokters tegen mijn ouders dat opereren geen optie was. De kans was 90 procent dat ik dan blind zou worden. Het is namelijk een onbekend gebied. Je moet in de hersenen kijken, de aandoening is neurologisch. Dat is zo ingewikkeld, daar durven ze niks aan te doen.”

Wat hoop je met Wiebelige Woensdag te bereiken?
“De dag is vooral bedoeld als bewustwording. Bijna niemand weet wat het precies is. Terwijl het niks raars is. Vaak denken mensen dat ik zenuwachtig ben door mijn ogen. Ik hoop ook dat er geen vooroordelen meer zullen zijn, dat we ons niet meer ongewoon voelen in de maatschappij.’’

Van welke vooroordelen heb je zoal last?
“Sinds acht jaar heb ik geen werk meer. Bij een geestelijke gezondheidsinstelling werkte ik als secretaresse. We kregen een nieuwe manager en ik denk dat hij de afwijking niet snapte. Nadat ik een tijdje ziek was, zal hij wel hebben gedacht dat ik vaker ziek zou worden. Toen ben ik onder druk gezet om zelf mijn vaste contract te beëindigen. Dat is niet leuk gegaan, eigenlijk ben ik gewoon weggepest. Daarna heb ik het opgegeven, het was niet de eerste keer. Eerder werd ik al eens ontslagen vanwege mijn afwijking. Het bedrijf is daar later wel op aangesproken..”

Wat zou je werkgevers willen meegeven om zulke situaties te voorkomen?
“Schiet niet meteen in de stress als wij even hoofdpijn hebben. Onze grenzen kennen we heel goed. En schrik niet als iemand een beperking heeft. Ook zij kunnen prima meedoen. Mijn werkgever had mij ruimte moeten geven, zodat ik op mijn eigen manier kon werken. Iedereen met een beperking werkt eigenlijk harder, omdat ze denken dat ze dat moeten compenseren. Je hebt juist hele gemotiveerde werknemers.”

Bron: https://www.destentor.nl/zwolle/zwolse-met-oogafwijking-organiseert-eerste-wiebelige-woensdag-het-is-niks-raars~a849aeef/, 7 november 2018. Leonie van der Veen