Een gesprek met Bianca Wolloe levert je heel wat nieuwe kennis op. Ooit gehoord van de sport showdown? En bent u ooit in contact geweest met de Victory Outreach Kerk? En als hobby: salsa dansen? Genoeg redenen om heel benieuwd te zijn naar de persoon bij wie dit allemaal samenkomt. Bianca heeft de ziekte van Stargardt, een erfelijke aandoening van het netvlies. Hierbij gaat de functie van het netvlies in de loop der tijd achteruit en vermindert het gezichtsvermogen. Inmiddels ziet ze nagenoeg niets meer.
Bianca woont in Nieuwegein, maar is op nieuwjaarsdag geboren in Suriname, in Paramaribo. Op haar tiende is ze naar Nederland gekomen, samen met haar moeder, twee zusjes en één broer. Haar vader woonde toen al in Nederland. Later zijn er nog twee broertjes geboren. Nu, 37 jaar later, wonen deze kinderen -volwassenen inmiddels- her en der verspreid in het land, in Everdingen, Houten, Driebergen, Nieuwegein en Hoogvliet. Haar moeder woont gelukkig nog dichtbij, in Nieuwegein. Met de kennis van nu constateert Bianca dat ze heel blij mag zijn dat het gezin destijds is verhuisd naar Nederland. Hier heeft ze in het onderwijs voor kinderen met een visuele beperking kansen gekregen die ze in Suriname niet zou hebben gehad.
Bianca is toen ze in Nederland aankwam naar de slechtziendenschool van Bartiméus gegaan. Ze kon toen nog wel lezen door het boek heel dicht bij haar ogen te houden. Maar het gezichtsvermogen ging heel geleidelijk toch wel achteruit en op haar 18e is ze braille gaan leren. Het was natuurlijk enorm wennen om niet meer thuis te wonen. En het eten: ze was rijst gewend en bij Bartiméus stond heel vaak aardappelen op het menu. Voor de tienjarige was de cultuurverandering van Suriname naar Nederland enorm. Op zich was ze wel gewend om niet thuis te wonen. In Suriname was ze ook al langere tijd bij een tante in huis geweest. Maar in het koude kikkerland werd er wel een enorm appel gedaan op haar aanpassingsvermogen. Opvallend is dat Bianca uit die tijd echter steeds de positieve, leuke ervaringen noemt: voor ’t eerst in de sneeuw, voor ’t eerst schaatsen.
Ze kijkt met een positief gevoel terug op haar jeugdjaren bij Bartiméus. Na de basisschool volgde ze er de mavo-opleiding op D-niveau, afgerond met staatsexamen in drie vakken, met het jaar daarop nog de andere drie vakken, zodat ze een volledig diploma heeft gehaald. Aansluitend probeerde ze regulier meao-onderwijs te volgen. Maar dat lukte niet: al die vakken, in een niet aangepast tempo, dat ging gewoon niet. De opleiding daarna voor administratief werk en telefoonbeantwoording bij Sonneheerdt, heeft ze wel met veel voldoening gevolgd en werd met succes afgerond.
Met deze diploma’s op zak kon ze aan ’t werk, de eerste jaren als receptionist/telefonist, daarna een aantal jaren als klantcontactmedewerker bij een goede-doelen-organisatie. Haar andere werkgevers waren onder andere een ingenieursbureau en KPN. In 2020 is ze met een jobcoach op zoek gegaan naar een nieuwe baan. Twee jaar later las ze zelf een oproep voor een meet-and-greet-bijeenkomst, waar ze op eigen initiatief voor inschreef. En daar klikte het met de mensen van de instelling waar ze nu werkt. Haar werkplek is aangepast. Ze kan door haar beperking geen gebruik maken van de flexplekken voor de overige werknemers. Bianca heeft op haar computersysteem software die alles omzet in braille, met extra ondersteuning van spraak en ze gebruikt haar brailleleesregel. In deze vriendelijke en behulpzame werkomgeving voelt ze zich helemaal thuis en ze hoopt dat de arbeidsrelatie nog lang wordt voortgezet. De taakomvang van 24 uur per week is precies geschikt en kan mooi verdeeld worden over de week: maandag, woensdag en donderdag. Opvallend detail: na de meet-and-greet-bijeenkomst kon Bianca maar liefst kiezen uit drie alternatieven. Haar initiatief om zelf in actie te komen werd dus wel beloond.
Zelf is Bianca ook heel sociaal ingesteld. Sinds 2000 is ze qua sport actief in showdown. Dit is een reactiesport voor personen met een visuele beperking, waarbij vertrouwen op je gehoor en snelheid essentieel zijn. Het is een vorm van tafeltennis, waarbij de bal op de tafel blijft rollen. Showdown kan op diverse niveaus worden beoefend. Het is speciaal ontwikkeld voor mensen met een visuele handicap, maar is ook geschikt voor iedereen, omdat je met een afgeplakte skibril op speelt. Je speelt op een tafel met een verhoogde rand. Aan beide zijden zit een doel dat je moet verdedigen. Er wordt gespeeld met een rinkelbal van harde kunststof, waar je met een rechthoekig batje tegenaan slaat om zo te scoren in het doel van de tegenstander. Bianca is ooit derde geworden op landelijk niveau en internationaal is ze in Tsjechië meerdere keren bij de eerste drie geëindigd. Bij haar club vervult ze een bestuursfunctie en is ze nog steeds actief deelneemster.
Wandelen doet ze ook graag. Dat doet ze meestal in haar eentje, vanuit haar benedenwoning in Nieuwegein, waar ze inmiddels 24 jaar woont. Ze kent de omgeving dus goed en kan nog heel iets onderscheiden. Ze valt voldoende op door haar blindenstok. Een hond heeft ze niet. Enerzijds geeft zo’n dier wel gezelligheid, maar je hebt er ook veel werk mee. Daar zit ze niet op te wachten. En ze redt zich prima tot op heden.
Eén keer per week gaat ze naar een salsa-avond, speciaal voor blinden en slechtzienden, met begeleiding. Salsa is een zeer populaire dans van Cubaanse oorsprong. Ook dit doet Bianca met enthousiasme, zoals alle activiteiten in haar toch wel drukke weekprogramma.
Op Bartiméus was Bianca een van de eersten van haar woongroep die mee ging doen aan reguliere activiteiten buiten de instelling. En dat is ze blijven doen. Zo is ze lid geworden van de Victory Outreach Kerk, een actieve geloofsgemeenschap in Utrecht. Er zijn niet alleen kerkdiensten, maar ook doordeweekse activiteiten, zoals Bijbelstudie, getuigenissen, zingen, evangeliseren, flyers uitdelen en dergelijke. De sfeer sprak haar enorm aan en ze voelt zich er helemaal thuis.
Deze actieve, sportieve persoon moet natuurlijk ook haar eigen huishouding doen. Eten koken doet ze zelf, gelukkig heeft ze een vaatwasser. Daar is ze heel blij mee. Eén keer per 14 dagen heeft ze drie uur huishoudelijke hulp. De was strijken en andere taken waarbij je echt wel moet kunnen zien worden door de hulp gedaan. Zo houdt Bianca nog voldoende tijd over voor haar hobby’s en voor familie en vrienden, heel belangrijk in haar leven. Ze reist zelfstandig met de trein, onlangs nog naar een vriendin in Zwolle. Ze heeft ook nog steeds contact met schoolgenoten van haar tijd op Bartiméus.
Het christelijke karakter van de NCB gaf de doorslag om lid te worden. Bianca was al heel lang lid van de Oogvereniging. Via bestuurslid Patricia Vianen, die ze nog van Bartiméus kende, is ze erbij gekomen. De activiteiten van de NCB worden zeer gewaardeerd. Ze is vol lof over de Ontmoetingsdag in Nationaal Park De Hooge Veluwe. En ze verheugt zich nu al op de vaartocht met ‘De Veerman van Kampen’.
De tijd vliegt om, alweer meer dan een uur gepraat aan de telefoon. Wie zelf contact met Bianca wil opnemen kan contact opnemen met ons kantoor in Zwolle.