Op een kille novemberdag bellen we vanuit Dalfsen naar Den Haag. We hebben Dirk aan de telefoon. Nog steeds geen interview bij iemand thuis. Want we zitten in de vierde coronagolf. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Maar we kijken wel alvast vooruit naar januari 2022. Op de zeventiende van die maand, dus omstreeks de dag dat deze Onze Gids bij de NCB-leden in de brievenbus valt of op de computer of in braille verschijnt, dan viert Dirk zijn 95ste verjaardag.
Dankbaar blikt hij terug op zijn leven. Dankbaar voor het ruim 63-jarig huwelijk met Corrien. Dankbaar voor zijn vijf zonen en zeven kleinkinderen, die variëren in leeftijd van 16 tot 28 jaar. Je krijgt veel terug van je familie, zegt Dirk, wanneer je op deze leeftijd bent. Aandacht, zorg, begeleiding, hulp. Zoon Koos is daarvan een treffend voorbeeld. Samen met hem was Dirk op 13 november jl. in Ermelo, bij de Algemene Leden Vergadering. Samen met de auto, met Koos, die de hele dag bleef en de bijeenkomst voluit meebeleefde.
Natuurlijk, er zijn ook veel zorgen geweest in het bijna 95-jarige leven van Dirk. Denk alleen maar aan de oorlog. Hij was 13 toen de oorlog begon. Een paar jaar later, midden in die catastrofale tijd,15,16,17 jaar, wat een gevaarlijke leeftijd. Je kon bij elke razzia zomaar opgepakt worden. Dirks vader was kleermaker, die een werkkamer had in de uitbouw van het huis, waar ze woonden. Daar onder de trap die naar boven leidde, was een ruimte. Daar werd een houten luik uitgezaagd, grond eruit gehaald om plaats te maken voor de onderduikers. Daar zaten Dirk, een zwager en een broer ondergedoken. Op een gegeven moment kreeg een van de onderduikers het zo benauwd, dat hij eruit wilde stappen. We hebben hem gezegd, dat kan je niet doen, anders verraad je ons hele gezin. Waarop hij weer kalmeerde. Want wanneer de moffen iets zagen, dan schoten ze met scherp door de gehele straat heen. Het was een beangstigende tijd die we beleefden.
Op de Algemene Leden Vergadering in november was Ad van der Waals de inleider met een voordracht over het doen en laten van de blinden- en slechtziendenverenigingen voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Dirk kon vanuit eigen ervaring reageren op deze inleiding. De bevrijding van Den Haag, het waren de Canadezen, denkt Dirk. Wat een immense vreugde en ontlading.
Kort na de oorlog ontmoet hij Corrie, of voluit: Cornelia, later werd de roepnaam Corrien. In de zomer van 1951 trouwt het jonge stel. Dirk werkte eerst in de kleermakerij van zijn vader. Later stapte hij over naar de Haage Tramweg Maatschappij. Daar is hij blijven werken tot aan zijn pensionering. Dirk en Corrien werden gezegend met vijf zonen. Het gezin had veel te maken met cara, de longen, een lastige kwaal, die veel impact had op de familie. Door deze copd-problemen hebben we meer ziekenhuizen van binnen gezien dan ons lief was, zegt Dirk. Maar dit kwam op onze weg en dan moet je dat accepteren. Ze hebben er samen de schouders onder gezet en nooit de moed verloren. Want samen doen geeft kracht. In een gezin moet je het niet op één persoon laten aankomen, aldus Dirk.
Maar hoe kwamen ze bij de NCB terecht? Dat gebeurde via zwager Leen Klijn, die een visuele beperking had. Hij meldde Corrien en Dirk in 1993 aan bij zijn afdeling en zo kwamen ze bij de Afdeling Den Haag. En het klikte goed met de overige leden. Met respect noemt Dirk de naam van Leen Bokhorst, die van het NCB-voorzitterschap zijn levenswerk maakte en door zijn vasthoudendheid de NCB heeft gemaakt tot een organisatie waarop verder gebouwd kan worden. Hij was standvastig betreffende het Woord van God. Laten we dat niet uit het oog verliezen, want daar moeten wij het van hebben, aldus Dirk.
Corrien had suikerziekte en ging daardoor steeds slechter zien. Ze werd al snel nadat ze lid was geworden tot secretaresse van de Afdeling benoemd. En Dirk ondersteunde haar daarbij. In feite deden ze alles samen, want Dirk kon goed overweg met de computer, belangrijk voor deze functie. Maar terugkijkend op hoe dit gegaan is kun je constateren dat Dirk in feite 25 jaar het secretariaatswerk van de Afdeling heeft gedaan. Met geduld en liefde. En allemaal vrijwilligerswerk. Als je alleen al kijkt naar die 25 jaar dan kom je tot meer dan 30 notulen die hij heeft gemaakt, waaronder verslagen, notulen, in memoriam, kerst- en paasvieringen, enzovoort.
Dirk was en is nog steeds erg leergierig. Dus dit NCB-werk heeft hem ook veel opgeleverd. Door de kennis van wetgeving bijvoorbeeld. Ook regelgeving op het gebied van de belasting had zijn belangstelling. En als je ergens in geïnteresseerd bent dan wil je steeds meer aan de weet komen over dat onderwerp. Zo is dat bij mij ook gegaan, zegt Dirk. Ik was erg leergierig en dat heeft veel vruchten opgeleverd. Door mensen die op je pad komen op diverse terreinen van advies te dienen word je geleidelijk aan een soort sociaal raadsman, wanneer die ander in problemen zit.
De NCB betekende veel voor Corrien en Dirk. Wat hebben ze genoten van de kerstvieringen, de Bondsdagen en themabijeenkomsten over bepaalde onderwerpen, uitgaansdagen en vakanties in Dennenheul. Die traditie heeft Dirk vastgehouden. Nog steeds brengt hij elk jaar een bezoek aan informatiebijeenkomsten die daarom heel belangrijk zijn en ook brengt hij een week vakantie door in Ermelo. En wat de actualiteit betreft, Dirk houdt onderzoeksresultaten en vernieuwingen op technisch gebied heel goed bij. Hij vind lotgenotenbijeenkomsten heel belangrijk en kan de onderwerpen van de laatste voorlichtingsbijeenkomsten zo opnoemen: Orion Webbox 3, research met betrekking tot maculadegeneratie, en de Orcam My Eyebril voor gezichtsherkenning.
Hoe belangstellend en leergierig Dirk ook was en hoe graag hij het secretariaatswerk ook deed, eens komt de tijd om afscheid te nemen. Dirk achtte dat moment aangebroken toen hij 90 werd. Het afscheid werd nog even vooruit geschoven, maar op 13 april 2019 was het zover. Toenmalig voorzitter Matje Klein zette Dirk op die dag als volgt in het zonnetje:
Geachte aanwezigen, wij zijn hier bijeengekomen om U beleefd onder de aandacht te brengen dat de heer Van ’t Hoog zijn taken binnen het bestuur van de afdeling Den Haag e.o. heeft neergelegd. En ik meen oprecht, dat dit een bijzondere aandacht vereist. Eerst kwam hij met zijn vrouw en hielp haar waar hij kon. En later nam hij het over en hielp weer waar hij kon. Zijn bijzondere beleefde manier van spreken zal ons nog lang in de oren naklinken. Geruime tijd was hij, onder andere, de maker van de notulen. Altijd op tijd en ook altijd met een compliment voor de keukenprinsessen. Ach, zei hij dan: Zo lang ik het kan, blijf ik het doen. Hij was een actief bestuurslid. Ging zo vaak hij kon naar de A.V.A. En kijk het maar na: hij was daar dan namens de afdeling Den Haag e.o. Ook heeft hij meerdere malen en zonder te balen de kas mogen controleren. Dat was op zijn lijf geschreven. Alles ging hij na. Keek in alle boeken en hoeken om beslagen ten ijs te komen. Ook schreef hij dan prachtig uit dat er decharge werd verleend. Tijdens deze periode van besturend werk viel hij op door zijn vriendelijkheid. En Dirk, het was geen kleinigheid. Je hebt heel veel werk verzet. En daarom opgelet. Zetten we je even in het zonnetje. Hartelijk bedankt voor alles. Je was en bent een bijzondere en fijne vent.
Wie nog even verder wil praten met Dirk kan bellen met ons kantoor in Zwolle.
Interview: Hennie en Frits Prins