Gedeeltelijke lockdown, dat is wat we hoorden van de persconferentie op 13 oktober. Het was te verwachten, maar als het dan zomaar weer een feit is, dan gaan er allerlei gedachten door het hoofd.
Hoe zal dat gaan, hoe gaat het met de kinderen, kleinkinderen op de scholen, de werkgelegenheden, en de zieken- en verpleeghuizen. De zorgverleners enzovoort, enzovoort. Ook voor de leiders van kerken is dit een grote zorg. Voor de alleenstaanden die nu geen aansluiting hebben is het een groot verdriet. De geplande operaties of ingrepen die misschien worden verzet. Voor onze leden en hun families. Mondkapjes dragen wat zal dit voor vele van ons een extra last zijn. Hoe gaan we hier mee om? Wat is wijsheid ?
Wijsheid hebben we niet uit onszelf. Uit onszelf zou het op de loer liggen om bang te worden en misschien wel boos. Op alles en iedereen. We zouden moedeloos kunnen worden. Ook dit is een feit en een gevolg van de situatie.
God zei gedankt, dat Hij ons juist in verdrukking en angst oproept om bij Hem te schuilen. Van Hem te verwachten dat Hij alles in de hand houdt. Biddende in geloof. Jacobus 1 spreekt over beproevingen maar wijst ons ook op het gebed en het volharden daarin.
Dat de regionale vergaderingen van de bond niet doorgaan is wel duidelijk; de ALV op 21 november hopen we wel te kunnen regelen. Hier hebben zich tot nu toe 16 personen voor opgegeven.
Laten we wel voor elkaar blijven bidden. We wensen u van harte Gods onmisbare Zegen toe in ziekte en gezondheid.
Hartelijke groet, het bestuur van de NCB.