Ook mensen met een visuele beperking willen graag behandeld worden zoals de ander dat ook graag zou willen. Er is niet in alle situaties hulp nodig, vraag eerst naar de behoefte van de persoon.
Het komt maar al te vaak voor dat iemand met een visuele beperking ongevraagd (maar natuurlijk met de beste bedoelingen!) bij de arm wordt genomen, terwijl hij of zij gewend is om zichzelf te redden en als dat onverhoopt niet lukt prima in staat is om zélf te vragen of iemand even een handje wil helpen.
Koffiedrinken na de dienst. Met elkaar in gesprek raken. Ze hebben mij wel eens verteld dat een groot deel van de communicatie uit lichaamstaal bestaat. Dat zie ik dus niet, ik moet werken met mijn gehoor. Een negatieve ervaring is dat degene waarmee je in gesprek bent wordt aangesproken door derden. En ongemerkt met elkaar verder in gesprek raken. Tegen wie heeft hij of zij het nou, vraag je je dan af. Meestal realiseren mensen zich dit niet.
De kerk wil graag gastvrij zijn voor alle eigen gemeenteleden en voor mensen van buiten de eigen gemeente die de kerkdienst eens willen bijwonen. Dat uit zich onder meer door altijd op een respectvolle wijze en gelijkwaardige manier met elkaar om te gaan. Maar dat kan onbedoeld soms wel anders uitpakken als je opeens geconfronteerd wordt met iemand met een visuele beperking en je niet goed weet hoe je daarmee om moet gaan.
Dan is het goed om te weten dat iemand met een visuele beperking niet ‘zielig’ is, net als uzelf een normaal verstand heeft en niets liever wil dan op een normale manier te worden bejegend, of anders gezegd: alsof er géén sprake is van een visuele beperking. Dan heb je het gevoel goed te worden gezien. Wanneer iemand aangeeft hulp nodig te hebben, kan je hen hierin ondersteunen door te vragen welke hulp zij graag zouden willen hebben.
Maar voor een kerkelijke gemeente is het wel fijn om zich te realiseren dat er gemeenteleden zijn (of bezoekers kunnen komen) die een visuele beperking hebben. Dan kan de kerk zich daarop voorbereiden en ervoor zorgen dat de kosters, de gastvrouwen en de gastheren weten hoe ze daar het beste mee om kunnen gaan. Je kunt zelfs besluiten om dat vast te leggen in een protocol wat je aan nieuwe gastheren en -vrouwen kunt geven, zodat ook zij niet verrast worden en misschien zelf niet weten hoe te handelen en onbedoeld het juist niet goed doen.
En willen we niet allemaal graag op een respectvolle manier worden bejegend? Juist als kerken zouden we daarin voorop moeten lopen.
Kun je nog gewoon zeggen: “Tot ziens” en “we zullen dit moeten bekijken” en ondertussen heb je er “geen zicht op” hoe je dit “moet zien”? “Bekijk dit dan maar”. Natuurlijk wel. Houd rekening met anderen, maar wees ook gewoon jezelf.
Kortom: willen wij als kerk mensen met een visuele beperking helpen om volwaardig lid van de kerkgemeenschap te zijn, dan moeten we de handen uit de mouwen steken en aan de slag!
De NCB is een christelijke organisatie die kerken op dit vaak onbekende terrein verder wil helpen, door ervaringsverhalen te delen die duidelijk maken hoe moeilijk het kan zijn om deel te nemen aan het kerkelijke leven, maar ook door met adviezen te komen waarmee je als kerk aan de slag kunt.