Glaucooom, een sluipende oogziekte die kan leiden tot blindheid.

Door Janny van den Berg-Simonse

Glaucoom is een oogziekte waarbij geen goede samenwerking is tussen aan-en afvoer van oogvocht, waardoor de oogdruk te hoog wordt. Die hoge druk, tast de cellen van de oogzenuw aan. Deze druk heeft niets te maken met te hoge bloeddruk. Door één of andere oorzaak, wordt het oogvocht onvoldoende afgevoerd. Als de oogdruk lange tijd te hoog is, wordt de oogzenuw steeds meer en meer beschadigd. Helaas is die beschadiging niet meer te herstellen. Door regelmatig naar de oogarts te gaan voor controle, en precies te doen wat hij voorschrijft , op tijd de ogen druppelen met de voorgeschreven oogdruppels, kunt u proberen het proces gunstig te beïnvloeden.

Hierbij wordt getracht de oogdruk te verlagen naar een verantwoord niveau. Als je niet strikt deze voorschriften, opvolgt, zullen de oogzenuwcellen steeds meer aangetast worden. Naarmate de oogzenuw wordt beschadigd, zullen de waarnemingen van het zien, niet verder naar het bewustzijncentrum in de hersenen worden doorgegeven. Er is dan een blokkade, zodat we de waargenomen beelden niet kunnen zien. Denk maar aan de storingen bij het spoor. Als de bedrading kapot is, kunnen de treinen ook niet verder. Weet u dat glaucoom erfelijk is? Als het in de familie voorkomt, raad ik u aan, dat alle kinderen en verdere familie naar de oogarts gaan, om hun oogdruk te laten controleren. Tevens kan hij nagaan of u aanleg heeft voor glaucoom. In Nederland zijn meer dan 80.000 mensen die glaucoom hebben en dit aantal groeit nog steeds. Dit hangt mede samen met de vergrijzing van onze samenleving.

Mijn ervaringen met glaucoom
Het begon allemaal met slechter zien. Details vielen weg, en bewegend licht irriteerde enorm. De oogarts constateerde dat ik glaucoom had. Hij schreef me oogdruppels voor, om de oogdruk te verlagen. Jarenlang ging ik naar de oogarts en druppelde keurig op tijd de voorgeschreven oogdruppels. Ondanks het feit, dat de oogdruk onder controle bleef, ging het zien toch verder achteruit. Dit ging heel langzaam. De Jaren tussen zien en niet zien waren 30 jaar. Het was een heel langzaam en slepend proces. Zo rond mijn vijftigste reed ik nog gewoon auto. Maar al na een paar jaar werd dat te gevaarlijk en stapte ik over op fietsen. Totdat ik eens op een karretje reed dat ik niet had gezien. Vanaf dat moment deed ik alles lopend. Zo verlegde ik steeds mijn grenzen naar wat ik nog wel kon. Via Sensis in Breda, de dichtstbijzijnde instelling vlak bij mijn toenmalige woonplaats Oosterhout , leerde ik stoklopen en braille lezen. Ook kreeg ik een tv-loep. Na onze verhuizing naar Gramsbergen (circa 16 jaar geleden) kwam ik terecht bij Bartiméus in Zwolle. Daar heb ik verschillende cursussen en gespreksgroepen gevolgd. Je leert van anderen en kunt ervaringen uitwisselen. Dat helpt enorm. Door al het jarenlange druppelen, werden mijn hoornvliezen van beide ogen aangetast. Ook waren mijn ogen ontstoken. Tenslotte zie ik nu sinds enkele jaren niets meer. Toch wil ik graag actief blijven. Ik probeer alles zo veel mogelijk zelf te doen. Zoals koken, wassen, strijken en nog veel meer. Dagelijks doe ik wat gym-oefeningen om soepel te blijven. Ook heb ik een computercursus gevolgd bij Bartiméus. Op mijn laptop is een spraaksentilyser aangebracht, waardoor alles wat ik type wordt uitgesproken. Op deze manier kan ik zelf e-mailen. Ik probeer altijd mijn pluspunten te tellen en mij te concentreren op mijn mogelijkheden. Zo ben ik nog altijd blij, dat ik braille heb geleerd. Hierdoor kan ik zelf boeken lezen en tijdschriften. Dat is veel actiever dan luisteren naar ingesproken boeken.

Louis Braillejaar
Weet u dat 2009 het Louis Braillejaar wordt genoemd?  Het was toen n.l. 200 jaar geleden dat Louis Braille is geboren. Hij is de uitvinder van het brailleschrift.

Blinde mensen moesten vroeger bedelen om te kunnen leven. Dat is eeuwenlang zo geweest en in veel landen is dat nog steeds zo. Soms waren ze straatmuzikant. En soms moesten ze voor clown spelen. Ze werden dan uitgelachen, omdat ze niet konden zien. Ze werden vaak dom en achterlijk gevonden, omdat ze niet konden lezen en zich niet konden ontwikkelen. Daar heeft een Franse jongen, Louis Braille, verandering in gebracht. Hij werd op 4 januari 1809 geboren in Couvray, een plaatsje in de buurt van Parijs. Zijn vader was zadelmaker. Toen Louis 3 jaar was, glipte hij eens stiekem de werkplaats in. Hij speelde met gevaarlijke messen die daar lagen. Het mes wat hij in z’n hand had schoot uit en raakte zijn oog. Dat oog raakte ontstoken. In die tijd waren er geen antibiotica, daardoor werd ook het andere oog van Louis aangestoken. Hij werd helemaal blind en kon niets meer zien! Zijn leventje veranderde totaal….Gelukkig was Louis een pienter jochie en mocht hij naar de plaatselijke dorpsschool. Dat was in die tijd heel bijzonder, want blinde kinderen werden meestal niet toegelaten op school.
Louis mocht zelfs verder studeren! Hij ging naar het eerste blindeninstituut ter wereld, dat in Parijs stond. Daar kregen tientallen kinderen les. De leerlingen moesten heel veel uit hun hoofd leren. Ook leerden ze lezen. Er waren n.l. enkele boeken, waarin de letters voelbaar waren gemaakt. De blinde kinderen konden met hun vingers de vormen van de letters voelen. Je begrijpt wel, dat het lezen op deze manier niet zo snel ging.

Brailleschrift
Op een gegeven dag kwam er een kapitein van het leger bij de directeur van het blindeninstituut. Hij had een alfabet bedacht van punten en strepen die voor blinde kinderen voelbaar waren. Louis Braille hoorde hiervan, maar hij vond de punten en strepen van de kapitein nog veel te moeilijk om te kunnen lezen. Daarom begon hij het voelbare schrift te vereenvoudigen. Toen Louis 16 jaar oud was in 1825 , had hij een compleet alfabet klaar.
Dat alfabet werd later naar hem genoemd. Elke letter van het alfabet werd weergegeven door één of meer voelbare puntjes, maximaal zes. De onderwijzers op het blindeninstituut waren niet blij met het brailleschrift. Ze konden zelf goed zien en voor hen was het oude schrift (met relièf letters) gemakkelijker te lezen dan het nieuwe alfabet van Louis. Daarom duurde het heel wat jaren voordat het brailleschrift door de blindeninstituten werd gebruikt. Maar nu lezen tienduizenden blinden over de hele wereld het brailleschrift. Dank zij het brailleschrift is het nu mogelijk, dat blinden kunnen leren lezen, zich ontwikkelen en eventueel studeren en op die manier in hun eigen onderhoud kunnen voorzien..