Freek en Klaasje Lohuis

Op een zonnige middag in oktober rijden we met de auto over de provinciale weg van Zwolle richting Ommen, door naar Hardenberg, na 5 km rechtsaf, de brug over van de Overijsselse Vecht, we zijn bijna in Duitsland… Dan zien we opeens het bord Gramsbergen. Een lieflijk dorp, gelegen in een bocht van de rivier. Freek en Klaasje Lohuis vertellen ons dat Gramsbergen gekenmerkt wordt door Groen, Gastvrij en Gezellig. Zij merken dat dagelijks, het groene karakter van het dorp, een actief verenigingsleven, de aandacht voor elkaar, klaar staan voor de buren, mensen op leeftijd bij wie spontaan een maaltijdsoep wordt bezorgd. Verbazingwekkend, zo dicht bij Duitsland, een onbekende vrouw uit omgeving Emlichheim die daarvoor zorgt. Grensoverschrijdende aandacht voor elkaar.

Ingewikkelde tijden, de coronacrisis. Freek en Klaasje nemen zo weinig mogelijk risico’s. Maar op de laatste verjaardag zorgden de kinderen voor een drive-in-buurtfeestje. Met 18 auto’s kwamen ze aanzetten, vrienden, buren, allemaal zaten ze in het complot en allemaal gemotoriseerd. Een paar keer een rondje over het woonerf, toeterend, met ballonnen, slingers, enzovoort. Terwijl buurman – heel onnozel- kort tevoren nog was komen vragen of ze even mee naar buiten gingen om de tuin te bekijken. Niks: tuin bekijken, een serenade was de bedoeling.

Beiden zijn in de tachtig. De leeftijd is hun niet echt aan te zien. Ze ondervinden echter wel de lasten van het ouder worden. Freek is slechtziend en slechthorend, zijn vrouw heeft een visusprobleem dat samenhangt met diabetes. Maar het humeur lijdt er gelukkig niet onder. Ja,  verlenging van het rijbewijs aanvragen, dat verliep de laatste keer nogal problematisch. Na een wachttijd van negen maanden (!) werd de verlenging toegekend, echter met terugwerkende kracht vanaf het moment van aanvragen. Dus er bleven welgeteld drie maanden rijplezier over. Dat schiet ook niet op, dachten ze. Daarom werd een minicar Ligier-Sol aangeschaft. Ideaal. Nu kunnen ze weer samen op pad. Op bezoek bij familie, zelf boodschappen doen tijdens het ouderenuurtje, ook als het regent: droog van deur naar deur, uit en thuis.

Klaasje leest graag boeken van de bibliotheek, Freek is niet zo’n lezer. Maar dagelijks leest echtgenote wel de krant voor, want je moet immers op de hoogte blijven. En met veel plezier zijn beiden lid van de NCB. Onze secretaris, buurman Henk van den Berg, heeft hen allebei lid gemaakt. En ze voelen zich helemaal thuis bij de club, zowel op de landelijke bijeenkomsten, als ook bij de regionale ontmoetingen. Wat hebben ze in Zwolle genoten van de harpiste, en de boswachter die vertelde over ‘t wel en wee van de Sallandse Heuvelrug of de molenaarster uit Kampen. Zij had allerlei modellen meegenomen die van hand tot hand gingen, een korenmolen, watermolen, stellingmolen, etc.
Freek benadrukt dat hij vooral ook waardeert dat er bij de ontmoetingen gezamenlijk uit de bijbel wordt gelezen, samen zingen, samen bidden. Het christelijke karakter van onze NCB vind hij belangrijk. Klaasje knikt instemmend. Zij memoreert ook nog dat op de eerste bijeenkomst in Zwolle nog iemand was met de naam Klaasje, Klaasje Huisman. Wat grappig, want zo gangbaar is die naam toch ook niet.

Wie deze aardige mensen in Gramsbergen eens persoonlijk wil spreken, die kan contact opnemen met het verenigingsbureau in Zwolle om je met hen in contact te brengen.

We moeten u helaas meedelen dat Freek Lohuis op 12 november 2021 is overleden. Bovenstaand gesprek was op 10 november 2020.