Iedereen van de Afdeling Oost kent Bennita. Want ze is heel trouw aanwezig op de regio-bijeenkomsten. Destijds, in Urbana in Zwolle, waar men bij elkaar kwam, vóór de corona epidemie. Met haar witte hond Leroy, een kruising golden retriever/labrador. Leroy is in 2022 overleden en is begraven op de Dierenbegraafplaats in Dalfsen. Daar is ook het graf van haar eerste hond, Matzi, die haar trouw tien jaar en drie maanden heeft begeleid. Leroy heeft deze taak bijna elf jaar gedaan. Rosa is de naam van haar nieuwe viervoeter, een zwarte labrador. Ze zijn inmiddels al helemaal op elkaar ingespeeld.
De blindengeleidehond is belangrijk voor Bennita. Niet alleen om haar veilig door het verkeer te loodsen, een plaats in de trein te zoeken, etc., maar ook voor het gezelschap. Want Bennita is niet gehuwd en dan sta je er wel helemaal alleen voor. En dan is de kameraadschap van je hond en de wederkerigheid heel belangrijk. En het vergroot haar zelfstandigheid. Bennita wil niemand tot last zijn en daarom gaat ze samen met Rosa op stap, ook met de trein, om er even uit te zijn. Ze wil geen hulp vragen, want dan word je gauw een zeurpiet of zuurpruim. Toen ze eens een arm had gebroken bleef ze toch zelf de hond uitlaten, de arm in een mitella en de riem heeft ze met haar tanden vastgemaakt aan de halsband van de hond.
Sinds haar 21ste woont deze geboren en getogen Twentse in een appartementengebouw in Rijssen. In haar gezellig ingerichte woning tref je maar liefst 170 poppen aan, allemaal zelf gemaakt. Een grote hobby van haar. Dat ze inmiddels 59 is, is haar beslist niet aan te zien. Doordat ze nu bijna veertig jaar op hetzelfde adres woont, kent ze de omgeving als geen ander en dat is een groot voordeel voor iemand met een visuele beperking.
Bennita ziet nog een heel klein beetje, als ’t ware door een koker. Een complicerende factor is dat het mis gaat wanneer ze meerdere dingen tegelijk doet en ze te veel prikkels krijgt. Toen ze acht weken oud was kreeg ze hersenvliesontsteking, met complexe gevolgen. Er is een drain aangebracht, maar die is diverse keren verstopt geraakt. Elke keer volgde er dan een operatie. En dan moet je er tijdig bij zijn. Toen er een keer te veel tijd verloren ging is de oogzenuw beschadigd, met alle gevolgen van dien. Door de drain kan ze ook niet goed tegen straling van draadloze telefonie. Ze gebruikt daarom nog steeds de ouderwetse telefoon, met een vaste verbinding via de telefoonkabel. En ze heeft ook een oude laptop, dat gaat gelukkig nog goed.
De vele hersenoperaties hebben hun sporen achter gelaten. Vanaf haar veertiende ging haar gezichtsvermogen achteruit. Na de huishoudschool heeft ze nog een beroepsopleiding gevolgd voor administratief medewerker. Ze haalde twee typediploma’s en later, toen ze in een beschermde werkomgeving aangesteld was, heeft ze leren brailleren. Dat heeft ze helemaal zelfstandig onder de knie gekregen. Maar o-wee, wanneer je dan de tekst van filmserie Dynasty moet omzetten in braille, terwijl er hopeloos veel in gevloekt wordt, wat moet je dan? Als je gelooft kun je godslasteringen niet zo maar overnemen. Ook kreeg ze steeds meer epileptische aanvallen. Gelukkig heeft ze ontdekt dat een glutenvrij dieet heel heilzaam werkt. Ze krijgt hierdoor minder aanvallen. Ze kan bijv. ook niet tegen de straling van een i-pad en is ze allergisch voor rubber. Tegelijk neemt het gezichtsvermogen beetje bij beetje af. Zo wordt het zien steeds minder en dat wordt wel een probleem. Isolement en eenzaamheid liggen op de loer.
Bennita heeft gaandeweg moeten leren accepteren dat bepaalde dingen niet meer kunnen. Ook heeft ze haar tempo moeten aanpassen. Van nature is ze snel van begrip en rap in het reageren of in actie ondernemen. En dat is niet altijd gemakkelijk voor haar omgeving en heeft ook negatieve consequenties voor haarzelf, ze wordt eerder moe. Nu ze het over de hele linie wat rustiger aan moet doen, gaat dat allemaal wat beter. Ze heeft veel steun aan haar geloof. Ze richt zich vaak tot God en dat geeft rust. Na de kerkdienst van de zondagochtend en het koffiedrinken daarna, dan duren de middagen toch wel lang en ook dan loop je tegen grenzen aan. In die middaguren is er niks te doen. Het is moeilijk om dan positief te blijven.
Wat haar hobby’s betreft noemt Bennita tv-kijken: zaterdagavond Nederland Zingt en het zondagochtend programma van de EO (tot half tien). Door de week: Ik Mis Je, Nederland Zingt, klus-programma’s en buitenseries. Haar enorme poppenverzameling kwam hiervoor al even aan de orde. Ze heeft er nu 170. Allemaal zelf gemaakt. In dit creatieve handwerken kan ze haar emoties uitdrukken en ’t geeft haar rust. Ze maakt trouwens ook teddyberen en poppenhuizen. Boetseren van klei doet ze ook graag en werken met speksteen. Onlangs heeft ze een klein kerkje gebouwd als bouwpakket. Soms heeft ze startproblemen, maar dat hebben alle kunstenaars, aldus Bennita. En last but not least: ze schrijft ook gedichten. Veelzijdige activiteiten, die een behoorlijk deel van haar vrije tijd opslokken.
Wat Bennita van de NCB fijn vindt zijn vooral de contacten. Ze is al 22 jaar lid en kijkt altijd belangstellend uit naar regionale of landelijke bijeenkomsten. Dan is er altijd het gezellige contact met Linda Driessens, haar vaste begeleider op die dagen. Ze belt geregeld met Aty en Albert, in Koudum. En elk jaar gaat ze een week naar Dennenheul, in Ermelo. Daar is ze al een keer of 25 geweest. Door het risico van overprikkeling kan ze niet aan alle groepsactiviteiten deelnemen. Maar het is voor haar geen probleem om er alleen op uit te gaan, winkelen in Ermelo of in Putten. Na zo’n week mist ze de gezelligheid van de groep, samen eten en gezellig met elkaar babbelen. En haar reactie op de komende Ontmoetingsdagen 2023: wat geweldig, een keuzemogelijkheid. Voor Bennita gaat er niets boven een vaartocht. Een dag op de IJssel, met De Veerman van Kampen, daar tekent ze onmiddellijk voor.
Wie eens wil bellen of mailen met Bennita; neem contact op met ons bureau in Zwolle. Hartelijke groeten van onze interviewers: Hennie en Frits Prins