Ja, u leest het goed! Nu worden de interviewers van de NCB zelf eens geïnterviewd! Dat was een idee ontstaan tijdens de boottocht op 17 juni. Afgesproken werd dat Henk van den Berg het interview zou afnemen. Geheim werd gehouden dat An den Dunnen mee zou interviewen. In werkelijkheid liep het toch allemaal wat anders: door ernstiger oogklachten van An kon ze niet naar Dalfsen komen, maar kon ze met hulp van Bernhard Jonker toch online meedoen.
Het echtpaar Prins woont in een schitterend huis, gelegen aan Vechtvliet, je zou denken prachtig aan het water, maar nee, gewoon aan de straat, in het centrum van Dalfsen. Maar met een prachtige tuin, met veel verrassende hoekjes, prachtige bloemen en heesters! De trots van Frits, want de tuin is een dierbare hobby van hem.
Hennie en Frits hebben elkaar leren kennen via een collega van Frits, die een vriendin had die korfbal speelde in De Meern, in hetzelfde team als Hennie en dat werd na enige aarzelingen het eerste voorzichtige contact… Maar ze vonden elkaar en trouwden op 32 en 33 jarige leeftijd. Binnen 5 jaar kregen ze 3 kinderen en in juli jl. waren ze al 42 jaar heel gelukkig samen! Eén dochter woont met haar partner in het centrum van Berlijn. Daar gaan ze als het uitkomt samen wel graag naartoe. Hun zoon met partner woont in een nieuwbouwwijk in Dalfsen. De andere dochter woont met haar man in Zwolle. Zij zijn de ouders van kleinzoon Niels, op wie ze heel trots zijn! Frits woonde toen ze elkaar leerden kennen al in het huis in Dalfsen, waar ze nu nog steeds wonen. Trouwens, hij is een geboren en getogen Dalfsenaar.
Hennie is opgegroeid in de voormalige Gemeente Oudenrijn en is werkzaam geweest als apothekersassistent, later als hoofdassistent, op Kanaleneiland, Gemeente Utrecht. In Dalfsen kon ze helaas niet aan het werk als apothekersassistent, maar ze kreeg het in combinatie met de zorg voor haar opgroeiende kinderen, al vrij snel druk met vrijwilligerswerk. Ze was o.a. actief op de basisschool en bij vluchtelingenwerk, waar ze ook deelnam aan de juridische commissie. Vele jaren was ze lid van de kerkenraad en zette ze zich in voor hulpverlening aan Roemenië. Ook fotografeert ze graag. Haar fotoreportages oogstten veel lof.
Circa 8 jaar geleden is Hennie bij de oogarts terechtgekomen. Ze had veel last van donkere vlekken in de ogen. Ook daarvoor had ze soms last van lichtflitsen. Via de kerk is ze toen in contact gekomen met Tineke en Peter Schuurman, ook woonachtig in Dalfsen. Peter en Tineke vertelden haar van de goede behandeling die Peter in Deventer had ondergaan met zijn oogoperatie. Daarop heeft Hennie contact gezocht met deze kliniek en ondervindt ze daar sindsdien ook een zeer goede behandeling. Mede op basis hiervan vroeg Tineke aan Hennie lid te willen worden van de NCB. Eigenlijk wilde Hennie niks extra’s … maar dankzij de fantastische behandeling in Deventer waarop ze werd geattendeerd door Tineke, werd ze toch graag lid!
Nu heeft Hennie zelf hulp nodig…. Terwijl ze voorheen altijd in de hulpverlening actief was. Nu was alles andersom, dat is heel anders. Ze heeft macula degeneratie, in natte vorm. Een familiaire kwestie. Ze rijdt nog wel auto, alleen op bekende trajecten en alleen overdag. Diepte verschillen zijn moeilijk herkenbaar, veel huishoudelijke taken zijn moeilijker geworden. Vanwege erfelijkheidsaspecten is ook voor de kinderen regelmatige controle belangrijk. Ook lezen is heel vermoeiend geworden, soms sla je woorden over, zodat je het verband kwijt bent. Hennie heeft echter ook moeite met het accepteren van hulpmiddelen. Het gebruik van een luisterboek bijv., het vergt alles bij elkaar een grote overgang. Ja, mensen zitten soms ingewikkeld in elkaar.
Waarom is ze toch lid geworden van de NCB? Omdat Tineke het vroeg én dankzij de verwijzing naar de kliniek in Deventer. Na meer contact te hebben gekregen met de NCB, o.a. tijdens een boottocht over de Vecht waar ze kennismaakte met An, bemerkte ze ook hoe belangrijk wederzijdse communicatie is. Daarbij werd ze gevraagd of ze over een bestuursfunctie wilde nadenken. Bij de interviews, zo vertelt Hennie, ervaar je ook wat mensen meemaken en hoe ze hierop reageren, vaak heel positief, soms ook teleurgesteld, bijv. bij het zoeken naar een vaste baan. Wel de capaciteiten hebben, maar toch afgewezen worden, dat is moeilijk te accepteren.
Hennie voelt zich soms nog een ontkenner, om hulpmiddelen te accepteren, zoals een luisterboek. Ook wat betreft hoorapparaten, want ze heeft naast een visuele beperking ook auditieve beperkingen. De hoorapparaten heeft ze al meer dan 25 jaar. Toch is het belangrijk hulpmiddelen te aanvaarden. Je moet het zien als een zoektocht om met de juiste hulpmiddelen toch je functies uit te kunnen voeren. Ook de vraag: Wat kan ik later, bij verdere achteruitgang van mijn gezichtsvermogen nog doen, is van belang. Je moet proberen er relativerend mee om te gaan. Ik heb veel opgestoken tijdens de interviews. De contacten via de NCB zijn een inspiratie in mijn leven, heb er veel steun aan. Anderzijds heb ik soms ook aarzelingen. Frits vult aan: In wezen doe je nog steeds heel veel, ondanks je dubbele handicap blijf je altijd positief, je humeur lijdt er niet onder!
Frits is via de kweekschool (nu: pedagogische academie) opgeleid tot onderwijzer, hierna militaire dienst. Verder in Utrecht algemene pedagogiek gestudeerd (kandidaats) en hierna een doctoraal studie orthopedagogiek in Groningen. Hij is werkzaam geweest in het speciaal onderwijs voor kinderen met ontwikkelingsstoornissen, gezondheids- of gedragsproblemen en psychiatrische aandoeningen. In de laatste jaren van zijn werkzame leven was hij van 2007 tot 2012 bestuursvoorzitter van de Ambelt, een orthopedagogisch centrum met destijds vestigingen in acht gemeenten in de regio Zwolle-Apeldoorn. Nu heeft hij als hobby tuinieren, maar hij was de afgelopen jaren ook secretaris van Probus, een club voor gepensioneerden. Nu deze bestuursfunctie geëindigd is wordt hij binnenkort penningmeester van een andere culturele club waar hij al bijna 20 jaar lid van is. Bij zijn pensionering in 2012 heeft hij een koninklijke onderscheiding gekregen (Ridder in de Orde van Oranje Nassau), voor zijn inzet voor tal van maatschappelijke organisaties. Hij vond het vroeger bij het Orthopedisch Centrum belangrijk goed contact te houden met de praktijk en hij bezocht daarom wekelijks diverse locaties, vaak onaangekondigd. Ter gelegenheid van zijn afscheid werden Hennie en Frits op vier opeenvolgende dagen uitgenodigd op alle vestigingen van De Ambelt, waar voor en door de leerlingen iets leuks was georganiseerd, om daar mee te doen aan sportdagen, theatervoorstellingen, ijsjes uit te delen, etc. Hennie en Frits vonden dit een fantastisch afscheid!
Hennie en Frits hebben voor hun huwelijk al veel gereisd. Frits bezocht bijv. twee keer zijn oudste broer die toen in Japan werkte. Ook samen zijn ze nog steeds veel op pad. Pas na de pensionering van Frits kwam de oogziekte van Hennie naar voren. Frits is zich ervan bewust, dat het veel consequenties heeft, ook voor hun kinderen. Men kan nu wat meer doen tegen macula degeneratie, maar genezen kan nog niet. Een groot voordeel is dat je als lid van de NCB je een begeleider kunt meenemen! Intussen is Frits ook al lang lid geworden! Hij heeft destijds nog een workshop gevolgd hoe om te gaan als partner/familie van iemand met een beperking.
Door een actie van Frits’ jongste broer heeft Hennie in 2018 ook een koninklijke onderscheiding gekregen, met name voor het vele vrijwilligerswerk, waar onder schoolcommissie, vluchtelingenwerk, bejaardenwerk, kerkenraad en begeleiding van een huiscatechese groep. Dit is zeker iets om trots op te zijn! Hennie straalt als ze zegt: ik volleybal nog! Maar soms sla ik mis ….. en vliegt de bal langs mijn handen…… Maar ik blijf geaccepteerd door mijn sportgroep.
Het is fijn te weten dat we samen zijn, samen kunnen we nog heel veel aan!
Wie eens wil bellen met Hennie of Frits, kan contact opnemen met ons kantoor in Zwolle.