Corona ligt nu zo ver achter ons dat we als NCB-leden weer bij elkaar kunnen komen, op regionale en landelijke bijeenkomsten. Maar we kunnen elkaar natuurlijk ook gewoon weer thuis opzoeken. En dat gebeurt bij dit interview. Peter en Tineke wonen slechts een paar straten bij ons vandaan, in het mooie dorp Dalfsen, aan de Overijsselse Vecht. Via hen zijn we destijds bij de NCB gekomen en trouwens ook bij de speciale oogkliniek in Deventer.
De koffie staat klaar, een lekkere eigengebakken boterkoek erbij, pen en papier in de aanslag, het interview kan beginnen. Peter en Tineke zijn bedachtzame vertellers. Ze zijn allebei geboren en getogen Groningers. Peter is nu 80, Tineke wordt dit jaar 75. Zij hebben al heel wat meegemaakt op hun levensweg. Een ongeval bijvoorbeeld, toen Peter een jaar of tien/twaalf was. Toen heeft hij één oog verloren. Als je daar nu aan terugdenkt dan valt op hoe gemakkelijk hij destijds eigenlijk heeft leren leven met één oog, zo vertelt Peter op rustige toon. Het andere oog paste zich zo goed mogelijk aan en hij ondervond eigenlijk geen problemen met fietsen, later met het slagen voor het autorijbewijs, etc. Na het behalen van het ulo-diploma waren de baantjes -in de eind vijftiger jaren- bepaald niet voor het uitkiezen. De directeur van de ULO deed een goed woordje voor hem en zo kwam Peter op een administratiekantoor in Delfzijl terecht. Toen hij daar een paar jaar had gewerkt kreeg hij diabetes, maar z’n werk kon hij gewoon blijven doen.
Na een jaar of tien begon het toch wel een beetje te kriebelen. Het was niet zijn ambitie levenslang in dit noordelijkste deel van Nederland te blijven wonen en werken. Hij zag een advertentie van het Nederlands-Hervormd Centraal Controle Bureau in Voorburg, met filialen in diverse plaatsen in Nederland. In een wilde bui heeft hij gesolliciteerd en….. hij werd aangenomen. De keuze viel op kantoor Arnhem. Hier kreeg Peter te maken met administraties van kerkvoogdijen, diaconieën, gezinszorg, bejaardenhuizen, etc. Heel interessant werk. Peter reisde door een groot deel van Nederland, van de Achterhoek tot de Betuwe en van de Veluwe tot Brabant. Dit werk was Peter op het lijf geschreven. Heel afwisselende taken, contacten met veel verschillende mensen en een diversiteit aan aspecten van de kerkelijke administraties. Inmiddels had hij wel ontdekt dat eigenlijk zijn grootste ambitie was de eindverantwoordelijkheid te dragen voor de financiële organisatie van een verzorgings- of bejaardenhuis. En het wonder geschiedde. Toen hij eens op een Goede Vrijdag, toen het kerkelijk bureau waar hij werkte gesloten was, in Ede op bezoek ging in een dergelijke voorziening, attendeerde deze directeur hem op het feit dat men in Bennekom al langere tijd zocht naar een administrateur/controller. En zo is Peter in Bennekom terecht gekomen. De directeur die hem ontving zag hierin een gebedsverhoring. Voor de vorm moest er nog een sollicitatiebrief geschreven worden, maar de zaak was eigenlijk al in kannen en kruiken. In deze nieuwe baan kon Peter zich helemaal ontplooien, een groot verzorgingstehuis met meer dan honderd bedden en omstreeks 35 aanleunwoningen. Een enorme verantwoordelijkheid, om deze grote en complexe organisatie in financieel gezond vaarwater te houden. Maar de waardering die hij kreeg voor zijn inzet gaf veel voldoening.
De gang van zaken bij Peters laatste sollicitatie is kenmerkend voor hem. Altijd recht op het doel afgaand, ook in de fase van zijn leven toen hij afgekeurd werd en hij zich moest gaan richten op vrijwilligerswerk. Want in 1992 manifesteerde zich de oogziekte van Graves, een auto-immuunziekte, waarbij de schildklier te veel schildklierhormoon maakt. Met medicijnen wordt de schildklier geremd. Het is de bedoeling dat dan de oogklachten verminderen. Wanneer dat niet het geval is kan de oogarts kiezen voor een andere behandeling of operatie. Peter ging niet bij de pakken neerzitten, maar zocht nieuwe invulling toen het werk wegviel. Hij meldde zich als “vuilnisman” bij een complex van bejaarden woningen. Elke week 52 afvalcontainers buiten zetten. Van het een kwam het ander. Lampen repareren, dakgoten schoonmaken, blad verwijderen van de wegen en paden, kleine onderhoudsklusjes, zelfs hulp bieden bij belastingaangiftes van bewoners gingen tot het takenpakket horen. Kortom, Peter verveelde zich nooit. Voor de kerk vervulde hij ook de taak van penningmeester en deed hij de boekhouding. Een tijdlang moest hij ook de huishouding doen, omdat zijn vrouw in die tijd overleed en hij alleen verder moest.
Tineke heeft als beroepsopleiding het vak geleerd van coupeuse. Maar haar belangstelling was meer gericht op de omgang met mensen. Zo kon ze met dit diploma op zak aan de slag als activiteitenbegeleidster in de Psychiatrische Inrichting Dennenoord in Zuidlaren. Enkele jaren later verkaste ze naar Vollenhove, waar ze werkbegeleidster werd in de sociale werkvoorziening. Het werk van haar man was jachtopzichter in de Noordoostpolder. Hij had de ambitie koster/beheerder te worden van een kerk. Maar als jager kreeg hij de mogelijkheid om jachtopzichter te worden en dat trok toch meer. Het echtpaar woonde in Marknesse. Haar man overleed in 1995 en Tineke is nog acht jaar alleen gebleven. In die jaren kon Tineke koster/beheerder worden van de kerk in Marknesse. Met name tijdens begrafenissen kwamen haar grote organisatietalent en haar oplossingsgerichte inzicht vaak heel goed van pas. In deze jaren was ze vooral actief bij de organisatie van activiteiten vanuit de kerken. Daar kwam steeds meer oog voor sociaal maatschappelijke problemen van leden van de kerken. Aanvankelijk ging het met name om het organiseren van bijeenkomsten in het kader van verlies- en rouwverwerking en lotgenotencontacten. Waar kom je voor te staan als jonge weduwen en weduwnaars? Wat klein begon groeide uit, er werd een stichting gevormd en er kwam zelfs een Europese subsidie beschikbaar. Stichting “Verliezen verwerken”. Later richtte men zich ook op gescheiden mensen, want ook dat is een verlies om te verwerken. Sprekers die toen een volle zaal trokken waren Marinus van den Berg en Manu Keirse. Tineke koestert warme herinneringen aan deze bijeenkomsten. Mensen wilden zoveel met elkaar uitwisselen dat een avond veel te kort bleek. Je kon de bezoekers toch ook niet zo maar de deur uit gooien. Na verloop van tijd werden daarom ook hele dagen georganiseerd. Anders dat je zou verwachten hebben Peter en Tineke elkaar daar niet ontmoet maar bij een andere gelegenheid.
In 2003 zijn Peter en Tineke getrouwd. Voor beiden hun tweede huwelijk. Twee jaar hebben ze in Emmeloord gewoond, maar toen viel hun oog via Funda op een woning in Dalfsen die beschikbaar kwam. De keuze was gauw gemaakt. In Dalfsen wonen ze nu al vele jaren tot volle tevredenheid, met een mooie tuin, veel vogels en af en toe een egel die zijn weg zoekt tussen de planten en heesters. Van hier uit onderhouden ze contacten met hun kinderen en hun partners, negen kleinkinderen en één achterkleinkind. En ook reizen van hieruit naar familie, broers, schoonzussen behoort goed tot de mogelijkheid. Nog steeds staat dienstverlening bij beiden hoog in het vaandel. Peter was jarenlang actief als penningmeester van de NCB Afdeling Oost. Hij nam die functie over van Louis Maters, die door zijn toenemende slechtziendheid deze taak niet meer kon uitvoeren. Vol enthousiasme vertellen ze over de jaren sinds hun lidmaatschap in 2012, de boottochten, de bijeenkomsten in Urbana in Zwolle, de dagen in Ermelo. Samen met de andere bestuursleden van de Afdeling Oost doen ze volop mee met het organiseren van activiteiten. Nu Urbana in Zwolle is gesloten, is men een aantal keren in Dalfsen bij elkaar gekomen. Binnenkort staat Staphorst op het programma. Dat mag ook wel eens, want Klaasje Huisman, steun en toeverlaat in de Afdeling Oost, komt daar vandaan. Bijna 18 jaar wonen ze nu in Dalfsen en zetten ze zich actief in voor de plaatselijke gemeenschap. Tineke heeft vele jaren de verslagen van de kerkenraad van de Protestante Gemeente samengesteld. Maar ook Welzijnswerk Ouderen kon op hun beider inzet rekenen. En tot voor kort hielp Peter nog steeds mensen met het invullen van de belastingaangifte. Nu gaan ze het langzamerhand wat rustiger aan doen.
De klok tikt door, het loopt tegen twaalven. Tijd om op te breken. We nemen hartelijk afscheid van deze gastvrije en nog steeds actieve mensen. Voor nader contact met Peter en Tineke Schuurman, bel of mail met ons kantoor in Zwolle.
Hennie en Frits Prins, interview