Een ondernemende en avontuurlijke drummer, uit Lexmond. Zo zou je René kunnen typeren. Maar er zijn meer karakteristieken die meteen opvallen: een op huiselijke gezelligheid gericht persoon, recht door zee, een samenbinder. Direct naast zijn huis aan het Pad van Alting heeft hij een aantal studio’s die hij kan verhuren aan bandjes. Drumbase. Alles geluid dicht, want je wilt geen overlast voor de buren veroorzaken.
Hoe is deze man, die is geboren in Leeuwarden, hier terecht gekomen? Dat is als volgt gegaan. Als kleuter groeide René op in de Friese hoofdstad en kon hij nog aardig zien. Klas 1 en 2 van de lagere school heeft hij kunnen doorlopen, maar op z’n achtste zat er niks anders op dan naar Bartiméus in Zeist te verhuizen. Het gezichtsvermogen ging steeds een beetje achteruit. Hij is op de slechtziendenschool begonnen, maar na twee jaar vond de overgang naar de brailleschool plaats. Eens in de twee weken mocht hij naar huis, het andere weekend belde hij vanuit de telefooncel op het terrein. De meeste kinderen mochten naar huis, de weekenden op het instituut duurden verschrikkelijk lang voor René. De ouders merkten wel dat dit geen ideale situatie was en dat hun talentvolle zoon er onder leed. Ze verhuisden daarom naar midden Nederland. Van toen af mocht René elk weekend naar huis. Zijn zus moest na de verhuizing wel een nieuw leven opbouwen, toen zij Leeuwarden achter zich liet. Naar een nieuwe school, maar dat is allemaal uiteindelijk wel goed gekomen.
Tot zijn 18e bleef René op brailleschool, waar hij een technische opleiding volgde en het vak leerde van meubelstoffeerder. Hij heeft dit werk daarna vijf jaar gedaan. Maar zijn hart lag elders, bij muziek, met name bij het drummen. Dat deed hij al vanaf zijn tiende. Raad eens wat, op Bartiméus mocht hij drumles gaan geven vanaf het moment dat hij zelf werd uitgeschreven als leerling. Dus vanaf toen kwam hij in dienst van deze instelling, eerst scholier, daarna docent en dat is hij nog steeds. Een leven-lang in dienst van Bartiméus. Naar het conservatorium in Den Haag gaan, dat was eigenlijk toch ook wel een ideaal van René. Hij zat vol plannen en ambities. Maar ondertussen kwamen er tal van andere praktische uitdagingen op zijn pad. Samen optreden voor de Popkrant, met Henk Westbroek en Jan Douwe Kroeske. En andere radioprogramma’s maken. Zijn werk als freelancer was uiteindelijk niet meer te combineren met deze muziekopleiding op het conservatorium. Voeg daarbij zijn vele lesuren in Zeist en je komt tot de conclusie dat er grenzen zijn aan wat iemand in één week kan doen. Maar spijt heeft René niet van de vele inspanningen en van zijn verhuizingen naar Hilversum, Amsterdam en Den Haag. Hij heeft er enorm veel van geleerd, heel veel mensen ontmoet, veel kansen gekregen.
Na zijn huwelijk met Helene heeft het echtpaar eerst in Vianen gewoond, later verhuisde het gezin naar Lexmond. Een mannenhuishouding, met drie zonen, die nu respectievelijk 26, 24 en 21 jaar zijn. De oudste is uit huis, twee wonen er nog thuis en dat is best gezellig. Het is een sportieve familie. De middelste zoon is een professioneel wielrenner. Er is in dit huishouden dus wel wat te beleven. Maar vader René legt ook voor zichzelf de lat hoog: elke dag tien kilometer wandelen met de hond. Goed voor mens en dier, zegt hij. Zijn conditie is dus uitstekend. Als je met de hond wandelt hoef je niet zo extra alert te zijn. De hond ziet obstakels, kent de routes, etc. De baas hoeft niet bij elk brugje of elke zebra op te letten of ze samen nog in de goede richting wandelen. Ook het reizen per openbaar vervoer lukt prima. De laatste twee jaar is het gezichtsvermogen van René verder achteruit gegaan. Hij kan nu nog licht en donker onderscheiden, maar niet veel meer dan dat. Het heeft er wel toe geleid dat hij in huis, in zijn leslokaal en in de studio alles een vaste plaats moet geven, dat niemand zonder dit te vermelden zijn koptelefoon opzet waardoor communicatie onmogelijk wordt, etc. Tegenwoordig kan René dit rustig tegen iemand zeggen, zonder faalangst of boosheid. Hij zegt gewoon wat hij ervan vindt.
René heeft als zestiger het initiatief genomen om met een groep gepensioneerde muzikanten samen te spelen in zijn Drumstudio. Dat doen ze op vrijdagmiddag en ze zijn nu al met acht personen, een gitarist, een bassist, een vocalist, etc. Het gaat puur om het plezier in muziek maken. Het doel is niet om weer te gaan optreden. Dat hebben de pensionado’s al voldoende gedaan. Ze noemen zich Het Muzikanten Collectief uit Lexmond. Het gaat puur om het plezier in samen muziek maken. Het Muzikanten Collectief is op zoek naar (gevorderde) muzikanten (55+) die regelmatig willen samenspelen in een bandformatie met een “breed” repertoire uit de jaren 60,70,80 tot nu! Alle genres zijn bespreekbaar: rock, pop, funk, disco, soul, blues, noem maar op. Muziek is dus hobby en werk.
Inmiddels is René 48 jaar lid van de NCB. Zijn ouders hebben hem lid gemaakt. En waarom zou je dat lidmaatschap opzeggen? Helene leest regelmatig in Onze Gids en dan kom je toch heel wat praktische tips tegen. Drie jaar geleden heeft René voor ’t eerst met een groep van Visio, mensen met een visuele beperking, gewandeld. Dat is hem uitstekend bevallen. Binnen de NCB is René niet actief, maar wat niet is kan komen. We kunnen veel van dit avontuurlijke en ondernemende NCB-lid leren.
Wie contact met René wil opnemen kan dat doen via ons kantoor in Zwolle.