Blind achter het stuur

Een keertje rijles voor visueel gehandicapten

DEURNE – Het lijkt onmogelijk, maar met de juiste begeleiding kan het echt: blind of slechtziend zijn, en dan toch achter het stuur plaatsnemen.
En wegscheuren tot honderd kilometer per uur. ‘Dit was gaaf!’ Mensen met een visuele beperking kwamen gisteren vanuit het hele land naar Deurne om zelf achter het stuur van een auto plaats te nemen. De 75 mensen die een auto mochten besturen, hadden een heel andere ervaring dan de verslaggever, die haar blinddoek al na 10 minuten in de wilgen hing. “Het was gaaf!,” aldus Remco Cornelissen (25) uit Nijmegen. “Dit laat ik me niet afpakken.” Zelf een autorit maken stond al lang op zijn verlanglijstje. “Je ziet om je heen al je vrienden hun rijbewijs halen terwijl je zelf afhankelijk blijft van het openbaar vervoer.”

Superknap
‘Drive for Once’ heet het door de Deurnese stichting REVI (Rij Ervaring Voor Iedereen) georganiseerde evenement. Na een eerdere editie voor mensen met een verstandelijke beperking, is het nu de beurt aan mensen met een visuele handicap. De deelnemers komen uit het hele land. Voor de blindengeleidehonden is opvang geregeld. Op het ruim 3 kilometer lange circuit op het bedrijventerrein Binderen-Zuid scheren sommige auto’s gevaarlijk dicht langs paaltjes. Rij-instructeurs van zeven rijscholen uit Deurne en omgeving zorgen – belangeloos – voor de nodige begeleiding. Instructeur Frank Gorissen maakte voor aanvang eveneens een ‘blinde’ proefrondje. Ondanks dat hij het industrieterrein door en door kent, viel het hem vies tegen. “Je bent totaal gedesoriënteerd.” Hij vindt het dan ook ‘superknap’ wat de deelnemers vandaag laten zien. “Hoewel zij waarschijnlijk iets makkelijker dan ‘zienden’ hun positie kunnen bepalen omdat ze hun andere zintuigen beter gebruiken.”

Snelheid
Tijdens de rit van de 23-jarige Lotte uit Nijmegen hoeft instructeur Maurice Timmers slechts af en toe bij te sturen. Aan het eind moet ze flink snelheid maken. “Duw dat gaspedaal maar helemaal in, duw maar, duw maar.” Met ruim 100 kilometer per uur raast de auto over een lang recht stuk. “Nu mij niet de schuld geven, Lotte. Dat doe je helemaal zelf,”
grapt Timmers. “Het was intens, vermoeiend en apart,” vertelt Lotte achteraf. “Alleen het gas geven was eng. Het voelt toch alsof je de auto zelf in de hand hebt.”
Moeder Jacqueline, die op de achterbank meereed: “Ik denk dat ik het spannender vond dan zij.” Wat betreft Cornelissen smaakt het rijden naar meer. “Ik kan voortaan jullie auto wel inparkeren” zegt hij tegen zijn ouders. Moeder Anita voelt daar echter weinig voor. “Ik denk niet dat de verzekering daar blij mee is.”

(Bron: AD van vandaag)